(SF) DRUNKENNESS #บังแจ

ข้อมูลเบื้องต้น

ใบหน้าคมเข้มที่ใครๆต่างพากันหลงเสน่ห์แม้ได้มองเพียงครั้งเดียว ก้าวเท้าเดินบนเส้นทางสายนี้เพียงลำพัง ราวกับร่างที่ไร้วิญญาณ เงยหน้าขึ้นเหม่อมองท้องฟ้าสีดำยามค่ำคืน มีเพียงดาวดวงเดียวที่ส่องสว่างท่ามกลางผืนฟ้ามืดมิดเงียบสงบ เหมือนกับดวงดาวดวงเดียวที่ยังคงเปล่งประกายอยู่กลางหัวใจที่มือมิดของเขา ใครบางคนที่เป็นเหมือนเช่นดวงดาวของเขา



คนๆนั้น คนที่มักจะโถมตัวเข้ามาโอบกอดจากด้านหลัง คนที่พร่ำบอกว่าเขาไม่ใช่คนที่เย็นชาอย่างที่ใครเข้าใจ ภายในห้องที่มืดมิดคนๆนั้นมักกอดเขาเอาไว้ตลอดทั้งคืน เหมือนเป็นสัญญาณให้เขารู้ว่าไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวบนโลกใบนี้ นึกย้อนไปถึงวันเก่า ใบหน้าน่ารักของใครคนนั้นที่มีรอยยิ้มแต่งแต้มอยู่เสมอ แก้มกล้มๆที่เคี้ยวรามยอนฝีมือเขาตุ้ยๆ แม้ว่าอาหารที่เขาทำรสชาติห่วยแตกแค่ไหนก็ตาม แต่นิ้วโป้งเล็กๆก็ยังคงยกขึ้นมาเป็นสัญลักษณ์ว่ามันเยี่ยมที่สุดเสมอ



อาจเป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่แม้ว่าจะไม่ถึงกับเมามาย แต่ก็ทำให้ช่วงเวลานี้เขามีความกล้ามากเป็นพิเศษ บวกกับความคิดถึงจนเกินกว่าจะหักห้ามใจตัวเอง ความอดทนที่ยาวนานนับปี ตอนนี้เขาเพียงแค่เหนื่อยเหลือเกิน เหนื่อยกับทุกสิ่งที่ผ่านมา เหนื่อยที่ต้องทำเป็นเข้มแข็งในทุกวัน ครั้งนี้ขอให้เขาได้ทำตามเสียงหัวใจที่มันเรียกร้องออกมาจากข้างในบ้าง แม้ไม่ได้ยินเสียงตอบกลับมา ไม่ได้เห็นหน้าสบตา ไม่ได้สัมผัสร่างบอบบางนุ่มนิ่มที่เคยเป็นของเขาแค่เพียงคนเดียว แต่ขอแค่ได้บอกออกไปผ่านทางข้อความนี้



" พี่คิดถึงเราอีกแล้ว

จะทำยังไงก็ไม่เคยลืมได้ลง

ทั้งในเวลาลืมตา

ของทุกชิ้นของเรายังคงวางอยู่ที่เดิม

หรือในเวลาหลับตาลง

ห้องที่มืดมิดยังคงอบอวนไปด้วยกลิ่นของเราบนเตียงนี้

ความเหงาคอยตอกย้ำให้พี่เกลียดตัวเองที่ซ้ำๆ

เจ็บปวด เศร้า แทบขาดใจ อารมณ์ในเพลงรักเหล่านั้นตอนนี้พี่เข้าใจแล้ว

พี่ไม่เคยลืมเราเลย......

ยองแจ "





เป็นความจริงที่ผมลืมยองแจไม่เคยได้แม้แต่วินาที ยองแจชื่อของคนรักที่ผมตัดสินใจทิ้งไปด้วยน้ำมือของตัวเอง ความผิดพลาดครั้งใหญ่ที่สุดในชีวิตยังคงตามหลอกหลอนผม ในรูปแบบของความคิดถึง ความปรารถนา ความโหยหา แม้ว่าจะเคยกลั้นใจบอกลาเพื่อให้เขาได้พบเจอกับคนที่ดีกว่า คนที่พร้อมกว่า คนที่มีเวลาให้มากกว่า ผมได้เรียนรู้แล้วว่าการกระทำทั้งหมดนั้นมันโง่สิ้นดี



ผมยังจำวันนั้นได้ดี ท่ามกลางหิมะแรกที่โปรยปรายลงมาเมื่อ 2 ปีก่อน ผมบอกให้เขาลืมผมซะ เด็กน้อยของผมน้ำตาไหลรินออกมาไม่ขาดสาย แต่ไม่มีเสียงร้องฟูมฟาย หรือแม้เสียงสะอื้นไห้หลุดออกมาให้ได้ยิน เขาเป็นแบบนี้เสมอ เก็บความรู้สึกเก่ง แต่คราวนี้น้ำตาที่มากมายนั้นก็เป็นคำตอบของทุกความเสียใจแล้ว ยองแจเลือกที่จะทำเพียงแค่ขยับปากถาม "พี่ยงกุก พี่ทำได้เหรอ พี่ลืมยองแจได้จริงๆเหรอ" ส่วมผมก็เพียงแค่กลืนก้อนบางอย่างที่จุกแน่นลงลำคอ ตอบกลับด้วยถ้อยคำทิ่มแทงบาดลึกลงในใจ "เรื่องแค่นี้มันง่ายสำหรับพี่"



ไม่ใช่ว่าไม่พยายาม ผมพยายามแล้วที่จะมองผู้หญิงคนอื่นๆที่เข้ามาตลอด 2 ปี แต่มันก็ไม่ใช่ ผมทำไม่ได้ ไม่เคยเลยสักครั้ง ผมไม่สามารถเอาใครเข้ามาแทนที่ยองแจได้ ผมได้ตกหลุมรักไปแล้วครั้งหนึ่ง ไม่ใช่เพียงความรักเท่านั้นที่ผมมอบให้ไปทั้งใจ ผมสูญเสียจิตวิญญาณให้กับคนๆนั้นไปแล้ว... ด้วยความเต็มใจ

















ติ๊ด!

เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นมาในยามเช้า แม้จะแผ่วเบาแต่ก็สามารถปลุกให้เขารู้สึกตัวตื่นจากความหลับใหล ราวกับว่ารอคอยเสียงนี้มาตลอดทั้งคืนแม้ใจในยามหลับตาฝัน เอื้อมมือหยิบเครื่องมือสื่อสารที่วางอยู่ข้างเตียง แค่เพียงได้เห็นว่าใครบางคนที่รอคอยมาตลอดระยะเวลาอันยาวนานตอบข้อความกลับมาก็ทำเอาตื่นเต็มตา ข้อความสุดท้ายที่ขึ้นอยู่บนหน้าจอทำเอาชายหนุ่มเหมือนตกอยู่ในห้วงความฝันอีกครั้งแม้จะแน่ใจว่าลืมตาตื่นขึ้นมาแล้ว ข้อความที่บอกว่า "ผมยังรักพี่นะ" รอยยิ้มปรากฎบนใบหน้าคมเข้ม ก่อนที่จะตัดสินใจกดเข้าไปดูข้อความทั้งหมดจากคนที่เขายังรักสุดหัวใจ





" ขอโทษนะ ผมคงอยู่ข้างพี่ไม่ได้อีกต่อไปแล้ว

แต่.....

ผมยังรักพี่นะ "




ถ้อยคำที่ทำเอาเจ็บปวดที่สุด มากกว่าการบอกลาหรือต่อว่ากันตรงๆ คือการบอกว่ายังรักแต่ไม่สามารถอยู่เคียงคู่ ไม่อาจย้อนคืน นั่นคือความจริงที่ต้องยอมรับ รอยยิ้มที่เหนื่ยล้าผุดออกมา รู้แล้วว่าค่ำคืนนี้และในคืนต่อๆไปเขายังคงต้องอยู่เพียงลำพัง กับหัวใจที่พังยับเยินจนเกินเยียวยา ไร้ซึ่งอ้อมแขนที่เคยโอบกอดอย่างออดออ้อน

หมดเรี่ยวแรงที่แม้แต่จุลุกเดินออกจากห้อง พบได้เพียงซุกหน้าลงกับหมอนที่มีกลิ่นกายของใครบางคนอยู่จางๆ แต่ยังคงชัดเจนชัดเจนในความรู้สึกและความทรงจำ ทิ้งตัวลงนอนกับความรู้สึกโดดเดี่ยวอีกครั้ง

ถึงยังไงยองแจก็คือคนเดียวที่ผมรักอย่างสุดหัวใจ

ผมจะจดจำเอาไว้ในใจแบบนี้

ไม่มีวันลบลืม

- END -